Görsel:
Cat Stevens'ın Yusuf İslam adıyla kayıt stüdyosunda kullandığı bir tef.
(Kaynak: collectors.com)
Bazen imkansız şeyler isterim.
Mesela sevgilimle beraber unutulmaz bir film müziğinin yan yana iki notası olmak isterim.
William Wallace'ın bir gece vakti göl kıyısında sevgilisiyle gizlice evlendiği sahnedeki James Horner ya da Spartaküs'ün sevgilisiyle çimlerde yuvarlandığı sahnedeki Alex North bestesinin iki notası olsaydık el ele. Onlar tam öpüşürlerken sıramız gelseydi, biz çalsaydık.
Mesela sevgilimle beraber bir çizgi romanda yer almak isterim.
Gallieno Ferri'nin çizdiği bir macerada Zagor ve Çiko'yu çiftlik evlerinde ağırlayan bir çift olarak görünsek. Yoldan çıkmış bir grup kızılderilinin ani saldırısını hep beraber sağ salim savuştursak. Ya da Roberto Diso bizi Amazonlar'da gezi için Mister No'nun uçağını kiralamış bir çift olarak çizse. Bir anda karşımızda beliren fırtınanın içinden savrula savrula geçip kurtulsak. Veya Alfredo Castelli'nin yazdığı bir hikayede Martin Mystere ile sonu Atlantis'e bağlanan gizem dolu bir maceraya atılsak.
Mesela sevgilimle kolaj bir şehirde buluşmak isterim.
Bir gece vakti Karl Köprüsü üzerinden Tuna Nehri'ni geçerken Big Ben'e bakıp zamanı kontrol etsem ve tepesinde Partenon Tapınağı'nın gözüktüğü karşı kıyıda, Kırmızı Değirmen'in ışıklarıyla aydınlanan bir sokaktaki Aşk Çeşmesi'nin önünde bekleyen sevgilime kavuşsam. Beraber gondola binsek ve Eski Köprü'nün altından geçerek Dolmabahçe Sarayı'na yanaşsak.
Mesela sevgilimle ülkemizde bir hayat kurmak isterim.
Çalışarak hakkımızı alsak, bir aile kursak ve hiçbir gelecek kaygısı hissetmeden güvenli ve sağlıklı bir ortamda çocuklarımızı yetiştirebilsek.
Eh! Bir Türk için en imkansızı ne yazık ki bu sonuncusu işte.
